Steve McCurry Icons, fotojournalistiek in Madrid: schema's, meningen

Je zult het miljoenen keren gezien hebben, foto van een Afghaans meisje met diepe smaragdgroene ogen.

Es Sharbat Gulzigheid, een van de meest iconische beelden van de Amerikaanse fotojournalist Steve McCurry, dat de wereld rondging nadat het de cover was van de National Geographic in 1985.

Tot 13 februari 2022 je kunt het ontdekken in het indrukwekkende blootstelling internationaal Steve McCurry-pictogrammen, waarin honderd van zijn beste snapshots in de Officieel College van Architecten van Madrid, COAM, en Madrid.

Het zijn straatfoto’s die het geweten bewegen en voor altijd in je geheugen gegrift blijven.

ICONS is McCurry's eerste tentoonstelling in Spanje, bespreekt de hele carrière van de fotograaf, gericht op mensen en de pijn veroorzaakt door oorlogen, maar niet alleen op het slagveld, omdat ze ons ook vertellen over de ellende van de wereld en hoop.

Wat te zien tijdens een bezoek aan de McCurry Icons-tentoonstelling

Talloze portretten die voor zichzelf spreken, die hun verhaal vertellen en je ontroeren omdat hun ogen de onze openen.

De tentoonstelling is op zichzelf een indrukwekkende reis door de zeven continenten die hij bereisde met weinig meer dan zijn camera op zijn schouder.

Afghanistan, Pakistan, India en China zijn enkele van de landen die als basis dienden om zijn doel te bereiken en de realiteit van elke samenleving te benadrukken.

Foto's die ons heel precies de diversiteit van verschillende samenlevingen, culturen en landschappen laten zien.

"De beste foto", Uitleggen Steve McCurry'Het ontstaat onderweg, niet noodzakelijkerwijs bij het bereiken van de bestemming'.

Het gaat niet alleen om het begrijpen van wat de beelden zeggen, maar ook om de gevoelens die ze op ons overbrengen.

McCurry Het slaagt erin om van mensen iemand te maken die dicht bij ons staat en die naar ons kijkt en niet andersom, die ons ondervraagt ​​en tegen ons spreekt met de intensiteit en kracht van hun ogen.

In de tentoonstelling kun je het zien honderd grote foto's die iets hypnotiserends hebben en die je vangen omdat ze leven lijken te hebben. Ze zijn rustig en zonder haast uitgevoerd.

Velen zijn mensen die McCurry hij werd op straat gevonden en dat ze om verschillende redenen zijn aandacht trokken.

"Als je weet hoe je moet wachten, vergeten mensen je camera en komt hun ziel aan het lichtbenadrukt de kunstenaar zelf over zijn werk in a video documentair waarmee een einde wordt gemaakt aan de tentoonstelling, een samenvatting van zijn beroep en zijn avonturen over de hele wereld.

pictogrammen Iedereen vindt het leuk, het laat niemand onverschillig, maar voor journalisten is het essentieel vanwege de sleutels die je ontdekt om een ​​goed verslag te maken.

Een van zijn aanbevelingen is om jezelf te wijden en betrokken te raken bij wat we willen vertellen, waarbij je altijd probeert to the point te komen, tot de essentie.

"Als je een verhaal vindt, ga ervoor, zonder omwegen en zonder te verdwalen in de prolegomena. Het belangrijkste is om foto's te maken zonder te stoppen."

"Oplettend zijn, wachten op het beste moment voor fotografie en genieten van de reis is belangrijker dan de bestemming zelf.’, zo vat hij zelf zijn carrière samen.

De iconententoonstelling in Madrid valt qua tijd samen met een ander exemplaar van de tentoonstelling in Italië in de stad Conegliano.

Wie is Steve McCurry?

Steve McCurry een wereldreferentie van Fotojournalistiek uit de 20e eeuw, een 71-jarige Amerikaanse fotograaf, wereldwijd bekend om zijn foto’s, vooral die van “Het Afghaanse meisje'.

Zijn carrière begon in Afghanistan, hoewel het eerste land waar hij naartoe reisde India was.

Zijn carrière is verbonden met vele internationale conflicten, zoals die in de Golf, Irak, Iran, Beiroet of Cambodja. die hij als grafisch chroniqueur beschreef, plaatsen waar hij ook verliefd werd op hun culturen en tradities.

Hij werd geboren in Philadelphia, Pennsylvania en studeerde film voordat hij voor een plaatselijke krant ging werken.

Met weinig meer dan een tas vol kleding en filmrolletjes reisde hij de halve wereld rond om met zijn camera de wereld te verkennen, en zijn werk sierde talloze covers, boeken en tentoonstellingen.

Het hoogtepunt van zijn carrière was in Afghanistan na de Sovjet-invasie.

Hij slaagde erin gecamoufleerd de grens over te steken en nam zijn grafische materiaal mee op filmrolletjes die op zijn kleding waren ingenaaid, een werk dat werd herkend met de Gouden medaille van Robert Capa.

Maar hij heeft ook andere prestigieuze prijzen ontvangen, zoals de Nationale Persfotografenprijs,en de World Press Photo, die hij vier keer heeft gewonnen.

Momenteel woont hij in New York, waar hij fotografiecursussen geeft, een beroep waarvan hij, zoals hij zegt, onmogelijk met pensioen kan gaan.

De enige smet op zijn carrière ontstond in 2015, toen werd ontdekt dat sommige in Turijn tentoongestelde foto's digitaal waren geretoucheerd, een feit dat een bittere controverse veroorzaakte die nog steeds niet is opgelost.

Portretfoto's tentoongesteld Steve McCurry Icons

De Steve McCurry Icons-tentoonstelling presenteert een galerijrondleiding in verschillende richtingen, waarin u vooruit en terug kunt gaan als u weer in de afbeeldingen wilt komen.

Dit alles in een intieme en afgelegen omgeving, zodat u voor de foto's kunt blijven staan ​​en er rustig van kunt genieten.

De tentoonstelling heeft geen vaste volgorde, het is geen chronologische of geografische rondleiding en de foto's zijn gegroepeerd in dezelfde tijdelijke ruimte.

Zodra je binnenkomt word je door meerdere verrast foto's waardoor je plotseling in het toneel terechtkomt.

Onder hen de nomade Kuchi, gefotografeerd in de straten van Sriganar, Kaschmir terwijl ze hun kamelen hoeden, naast een mijnwerker die net zijn dienst in Pol-e-Khomori, in Afghanistan, heeft verlaten, of een man met een ietwat wazige bril, die net een staaroperatie heeft ondergaan.

La foto van de herder van de Rabari-stam is de cover van deze tentoonstelling: hun kracht en de roodachtige en oranje kleuren van hun witte, met henna geverfde baarden vallen op.

Maar tijdens deze reis vind je niet alleen portretten, de tentoonstelling bestrijkt uithoeken van de wereld en sleutelmomenten uit de geschiedenis: van de aanval tot Tweelingtorens van New York, het chaotische Calles de la India of de gruwel van Tsunami in Fukushima.

Het beeld van een treurige, zwartgeverfde aalscholver die in een zee van stroperige olie zwemt, is meer dan beroemd geworden als milieu-icoon. De foto is gemaakt tijdens de ergste milieuramp van de 20e eeuw in Saoedi-Arabië, tijdens de Golfoorlog.

McCurry Hij heeft altijd al verhalen willen vertellen en getuige willen zijn van wat er gebeurde. Op 11 september wist hij bijvoorbeeld dat het voor altijd in zijn herinnering zou blijven, en daarom ging hij de straat op om de gruwel te documenteren.

Het richt zich ook op plaatsen die in transitie zijn, of die ons laten zien hoe we waren of onze tijd in de wereld. Hier vinden we afbeeldingen van vele etniciteiten en culturen vol kleur.

El Taj Mahal Het is het meest gefotografeerde monument in India, maar op deze afbeelding zien we het vanuit een ander perspectief. De man die je in het midden ziet, poseert niet, maar zoekt naar zijn sleutels.

De laatste foto die je in de tentoonstelling aantreft is die van de acteur Robert De Niro, McCurry's meest iconische personage uit New York, en die hij in zijn studio fotografeerde.

Het uiterlijk van de kindertijd

Portretten van kinderen zijn zijn specialiteit, maar niet de portretten die we normaal gesproken kennen.

Meestal lachen ze niet, het zijn de looks van degenen die hun kindertijd hebben verloren, van de pijn, vermoeidheid en afschuw die veel minderjarigen in de wereld ondergaan, en die we liever niet zien.

Zeer grove beelden die je doen huiveren vanwege hun hardheid, zoals die van een groep kinderen die in Beiroet aan een tank slingert, of een jongetje dat een pistool tegen zijn slaap houdt. Velen zijn kindsoldaten.

Wat is er met Sharbat Gula gebeurd?

Het beeld van sorbet ging de wereld rond, want het was de cover van de National Geographic in 1985.

Vier decennia later is het nog steeds een symbool voor vluchtelingen. McCurry Hij is erg dankbaar voor wat het hem heeft opgeleverd en voor de manier waarop het door het grote publiek wordt gewaardeerd.

Toen ze de foto maakte, was het meisje twaalf jaar oud en had ze nog nooit een doelwit gezien. Ze werd voor een minuut vereeuwigd op een school in een vluchtelingenkamp in Pakistan McCurry ongeveer 10 foto's gemaakt.

Uw redacteur van National Geographic Aanvankelijk gaven ze de voorkeur aan een andere afbeelding waarin het meisje haar gezicht bedekte, maar uiteindelijk publiceerden ze degene die we allemaal kennen.

Het verscheen voor het eerst op de cover van het prestigieuze tijdschrift, maar werd ook gebruikt op posters en kalenders van Amnesty International.

Ze was lange tijd anoniem, maar zeventien jaar later, in 17, vond het tijdschrift haar en kon ze opnieuw als volwassene worden geportretteerd.

sorbet Hij kende de impact die zijn foto had gehad niet, noch de internationale mobilisatie die deze teweegbracht.

Nu is ze weduwe, moeder van vier kinderen, ze is 49 jaar oud en nadat de Taliban de macht afgelopen zomer overnamen, kon ze dankzij het asiel- en evacuatieprogramma naar Italië vluchten.

Tentoonstellingsuren van Steve McCurry Icons in Madrid

Je kan genieten pictogrammen tot 13 februari 2022 in de Officieel College van Architecten van Madrid, COAM, Hortaleza-straat 63, van dinsdag tot en met zondag van 10.00 tot 21.00 uur, met sluiting van de tentoonstelling op maandag.

De laatste toegang is één uur voor sluitingstijd.

De Ticketprijzen voor Steve McCurry Icons-tentoonstellingen De algemene prijs is 10 euro; kinderen van 4 tot 12 jaar, 5 euro, met gratis toegang voor kinderen onder de 3 jaar, en beheerskosten van 1,50 euro per inschrijving.